Το περιοδικό
Τεύχος #34
Καθώς η επανάσταση γίνεται ιστορία ένα μέρος της μετουσιώνεται σταθερά σε μύθο. Κι έτσι γινόμαστε μάρτυρες της «διάσπασης» του γεγονότος, της διακλάδωσής του στις συνειδήσεις που το μεταλλάσσουν. Καμιά φορά χρειάζεται να περάσουν δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια πριν αρχίσουμε πάλι, πλέοντας πια ανάποδα, να αναζητούμε το δρόμο προς τις πηγές. Ακόμη και τότε, όμως, όταν η έρευνα δειλά διανοίγει τα σχετικά πεδία, το ταξίδι στο παρελθόν δεν γίνεται ευκολότερο, γιατί είναι δυσβάστακτο να εγκαταλείψουμε αυτό που μας παραδόθηκε κι ακόμη πιο δύσκολο να αποσυνδέσουμε την ύπαρξή μας από ένα «ανώτερο» παρελθόν. Αυτή η ιδιάζουσα «ανακάλυψη» της παρακμής δεν εμποδίζει μόνο τον ιστοριοδίφη. Η αγάπη για το «καλύτερο» παρελθόν μας εμποδίζει συχνά να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας, να μας αναστοχαστούμε απελευθερωμένα ως ενότητες ενός κόσμου που δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας. Κι αν καταφέρναμε αυτό το βήμα, ίσως ανακαλύπταμε τότε ότι το ανάστημά μας δεν καθορίζεται απ’ το ύψος των τειχών που χτίζουμε αλλά απ’ το εύρος του ουρανού που μοιραζόμαστε.
Εκ μέρους της Σύνταξης
Τεύχος #33
Καθώς η επανάσταση γίνεται ιστορία ένα μέρος της μετουσιώνεται σταθερά σε μύθο. Κι έτσι γινόμαστε μάρτυρες της «διάσπασης» του γεγονότος, της διακλάδωσής του στις συνειδήσεις που το μεταλλάσσουν. Καμιά φορά χρειάζεται να περάσουν δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια πριν αρχίσουμε πάλι, πλέοντας πια ανάποδα, να αναζητούμε το δρόμο προς τις πηγές. Ακόμη και τότε, όμως, όταν η έρευνα δειλά διανοίγει τα σχετικά πεδία, το ταξίδι στο παρελθόν δεν γίνεται ευκολότερο, γιατί είναι δυσβάστακτο να εγκαταλείψουμε αυτό που μας παραδόθηκε κι ακόμη πιο δύσκολο να αποσυνδέσουμε την ύπαρξή μας από ένα «ανώτερο» παρελθόν. Αυτή η ιδιάζουσα «ανακάλυψη» της παρακμής δεν εμποδίζει μόνο τον ιστοριοδίφη. Η αγάπη για το «καλύτερο» παρελθόν μας εμποδίζει συχνά να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας, να μας αναστοχαστούμε απελευθερωμένα ως ενότητες ενός κόσμου που δεν είναι πίσω μας αλλά μπροστά μας. Κι αν καταφέρναμε αυτό το βήμα, ίσως ανακαλύπταμε τότε ότι το ανάστημά μας δεν καθορίζεται απ’ το ύψος των τειχών που χτίζουμε αλλά απ’ το εύρος του ουρανού που μοιραζόμαστε.
Εκ μέρους της Σύνταξης
Τεύχος #32
Η περίοδος της πανδημίας μας αναγκάζει να μιλήσουμε γι’ αυτή. Ακόμη κι αν πολλές φορές αυτό δεν γίνεται ευθέως, σε κάθε βήμα, σε κάθε ανάσα υπάρχει πια ένας πρόσθετος δισταγμός. Ο πολιτικός χρόνος γύρω μας έχει παγώσει, οι τέχνες προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους προς ένα σαστισμένο κοινό, το οποίο επιτρέπεται να εργάζεται αλλά αποτρέπεται από κάθε λογής απολαύσεις. Μέσα στην καθαρότητα των προτεραιοτήτων της κοινωνίας που έχουμε οικοδομήσει, ωστόσο, ενοικεί κι ο ανορθολογισμός. Από το πρωθυπουργικό ζεύγος της Ελλάδος, που εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας ασκεί μηχανοκίνητο αθλητισμό σε προστατευόμενη δασική περιοχή, έως τα κινήματα άρνησης του Covid_19, οι καθημερινές αντιφάσεις διαμορφώνουν μια κουλτούρα θεσμικής δυσπιστίας. Ίσως ο γραπτός λόγος με την ιδιομορφία και τον ιδιαίτερο χρόνο του εκφεύγει αυτής της δυσκολίας, μας ξεγελά με την σταθερότητά του και μας χαρίζει μια σχέση με έναν κόσμο εκτός του καθεστώτος και περιρρέοντος φόβου που ανακινεί την κρίση της εποχής μας. Με την έκδοση του 32ου Εξάντα προσπαθούμε να βαδίσουμε ξανά στα ίχνη αυτής της χαμένης ισορροπίας.
Εκ μέρους της Σύνταξης
Τεύχος #31
Η υποχρέωση να φοράμε μάσκα στους δημόσιους χώρους, παρότι πλήρως αναγκαία και θεμιτή για την αναχαίτιση του COVID-19, επιφέρει, μέσω της φραγής του στόματος, μια πραγματική όσο και συμβολική παρεμπόδιση της ομιλίας. Το social distancing και η ψηφιοποίηση σχεδόν του συνόλου των δραστηριοτήτων μας θέτουν ένα νέο πλαίσιο αναφοράς για τις ανθρώπινες σχέσεις και μαζί για τον κόσμο, όπου ζούμε. Αυτά που χτες απλώς τα κάναμε, σήμερα πρέπει να τα προετοιμάσουμε πριν τα κάνουμε. Κανείς δεν ξέρει αν τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως άλλοτε. Σε τόσο έκτακτες συνθήκες, η περιοδική έκδοση, ως μια επαναληπτική διαδικασία, είναι ίσως το κατάλληλο αντίδοτο στην αβεβαιότητα, που γεννά η μοναδικότητα της περιόδου που διανύουμε. Στον 31ο Εξάντα προσπαθήσαμε, χωρίς να παρασυρθούμε τελείως από την επικαιρότητα ή να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν, να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτό που θέλαμε και σ’ αυτό που ήταν εφικτό. Ελπίζουμε να πετύχαμε τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό! Καλή ανάγνωση
Εκ μέρους της Σύνταξης
Τεύχος #30
Κάθε που ξεκινάει ένα καινούριο τεύχος, αναρωτιόμαστε ποιο είναι εκείνο το υλικό που μπορεί να ζωντανέψει με τον καλύτερο τρόπο όλους τους προβληματισμούς και τις αγωνίες που αφορούν έναν άνθρωπο που ζει στη Γερμανία και ενδιαφέρεται για τα ελληνικά ζητήματα. Πάντοτε μέλημά μας είναι να μεταφέρουμε μια πληροφορία που να έχει μέσα της τη δύναμη να διανοίξει ορίζοντες και να ρίξει γέφυρες ανάμεσα στα πνεύματα των αναγνωστών μας. Στο τεύχος που έχει ανοιχτό μπροστά του, ο αναγνώστης θα δει την προσπάθειά μας, από κοινού με πολύτιμους συνεργάτες, να συγκροτήσουμε έναν χώρο συνάντησης ποικίλων απόψεων και γεγονότων. Θα βρει εικόνες απ’ το παρελθόν, ματιές στην πολιτική επικαιρότητα, κοινωνικά θέματα, συζητήσεις για τον πολιτισμό, τέχνη και λογοτεχνία. Δε θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και κάποια βερολινέζικα νέα καθώς και οι αναφορές μας σε βιβλία που τέμνουν τις ελληνογερμανικές σχέσεις. Μεταξύ άλλων μια συβολή στην θερμή συζήτηση για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, σκέψεις πάνω στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής με αφορμή της Σύνοδο του ΟΗΕ στη Μαδρίτη καθώς και μια συγκλονιστική μαρτυρία από την περίοδο της Κατοχής. Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν δυο κείμενα Ελλήνων συγγραφέων καθώς για πρώτη φορά δημοσιεύονται μεταφρασμένα στη γερμανική γλώσσα. Πρόκειται για το διήγημα «Φρειδερίκος Γιόχαν Δάινερ» του Θανάση Βαλτινού και για το «Όνειρο» του Γιώργου Σεφέρη. Καλή ανάγνωση!
Εκ μέρους της Σύνταξης
Τεύχος #29
Η ανθρώπινη συνείδηση διαθέτει την ικανότητα να σχεδιάζει τη ζωή που θα την ξεπεράσει στο χρόνο. Αυτό το έργο του πνεύματος διασταυρώνεται στο κοντινό και απώτερο μέλλον με άλλα αντίστοιχα και στη συνάντησή τους συνυφαίνεται το πλέγμα των ιδεών και των αντικειμένων του κόσμου μας, με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς δε μπορεί να πει πια πού αρχίζει ή τελειώνει μια προσπάθεια. Ο θάνατος του Κώστα Κουβέλη ήταν για μας, τους ανθρώπους του Εξάντα, μια βαριά απώλεια, μια συναισθηματική τομή που δεν επουλώνεται εύκολα, έτσι που πολλοί φίλοι του περιοδικού φοβήθηκαν πως ίσως εδώ κλείνει ο κύκλος του. Οι πιο αισιόδοξοι σκέφτηκαν ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, με το κλείσιμο αυτού του κύκλου ίσως υπήρχε η δυνατότητα να ανοίξει ένας νέος. Όταν, ενόψει του 29ου Εξάντα, ξεκινήσαμε τις πρώτες συναντήσεις της νέας συντακτικής ομάδας διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος μας είναι η διαλεκτική διαχείριση και των δύο παραπάνω τάσεων. Αποφασίσαμε έτσι να προχωρήσουμε σε μια σειρά αλλαγών χωρίς να αγγίξουμε την καρδιά του Εξάντα, αλλαγές που υπήρχαν στο νου μας από καιρό και που κι ο ίδιος ο Κώστας συζητούσε. Ο αναγνώστης θα δει ότι προσπαθήσαμε να κάνουμε τον Εξάντα περισσότερο προσβάσιμο και ευανάγνωστο επενδύοντας σε έναν τυποεκδοτικό εκμοντερνισμό του περιοδικού, τόσο από την άποψη της εικόνας όσο και από την άποψη του περιεχομένου. Το πιο σημαντικό μας επίτευγμα, ωστόσο, είναι ότι ο 29ος Εξάντας είναι εξολοκλήρου δίγλωσσος. Πλέον κάθε αναγνώστης απολαμβάνει πρόσβαση στο σύνολο της ύλης του. Οι αλλαγές που κάναμε ήταν πολλές. Τα μικρά λάθη κι οι καθυστερήσεις είναι αναπόφευκτα σε μια προσπάθεια που στηρίζεται στον εθελοντισμό. Ζητούμε προκαταβολικά συγγνώμη γι’ αυτά. Το αν ο δρόμος που επιλέξαμε να συνεχίσουμε το περιοδικό είναι ο ταιριαστός μένει να κριθεί στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις όποιες αλλαγές, προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στο πνεύμα του Εξάντα να γίνει ένα μονοπάτι αγωγής ελληνικών πολιτιστικών στοιχείων στην γερμανική κοινωνία, αλλά και ένας χώρος ευρύτερης πολιτισμικής ανταλλαγής και ενημέρωσης μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων, με οδηγό την αγάπη μας και για τους δυο τόπους. Καλή ανάγνωση!
Εκ μέρους της Σύνταξης